منظور از طبیعت عالم مادى است، یعنى عالمى که‏با حواسمان با آن در ارتباط هستیم. در قرآن کریم‏متجاوز از 750 آیه وجود دارد که در آنها به پدیده‏هاى‏طبیعى اشارت رفته است. در غالب این آیات مطالعه‏کتاب آفرینش و تدبر در آن توصیه شده است.

از نظر قرآن موجودات طبیعى آیات (نشانه‏هاى)حق‏تعالى هستند و طبیعت‏شناسى باید به منزله‏آیت‏شناسى تلقى شود و ما را از آیات به صاحب آیات‏برساند:

«و من آیاته ان خلق لکم من انفسکم ازواجا لتسکنوا الیهاو جعل بینکم مودة و رحمة ان فى ذلک لآیات لقوم‏یتفکرون‏» (روم، 21)

(و از آیات الهى آن است که براى شما از جنس خودتان جفتى‏بیافرید که در بر او آرامش یافته و با هم انس بگیرید، و میان‏شما مودت و رحمت‏برقرار نمود. بى‏گمان در این امرنشانه‏هایى است‏براى کسانى که فکر مى‏کنند.)

«و من آیاته یریکم البرق خوفا و طمعا و ینزل من السماءماء فیحیى به الارض بعد موتها ان فى ذلک لآیات لقوم‏یعقلون‏» (روم، 4-92)

(و از آیات الهى نشان دادن برق است که ایجاد ترس وطمع مى‏کند و از آسمان آب نازل مى‏گرداند و زمین را پس ازمرگش زنده مى‏سازد، همانا در این امر نشانه‏هایى است‏براى‏کسانى که تعقل مى‏کنند.)

«و من آیاته خلق السموات و الارض و اختلاف‏السنتکم والوانکم ان فى ذلک لآیات للعالمین‏» (روم، 22)

(و از آیات الهى خلقت آسمانها و زمین و اختلاف‏زبانها و رنگهاى شما آدمیان است که در این امرنشانه‏هایى براى دانشمندان موجود است.)

طبیعت‏شناسى مى‏تواند معرفت انسانها نسبت‏به‏خداوند را فزونى بخشد و نیز مى‏تواند آنها را قادر سازدکه از امکاناتى که خداوند براى خیر و سعادت‏ابدى‏شان فراهم کرده است استفاده کنند.